Najtrudniejszy pierwszy (k)rok ;)

Moje dziecko skończyło rok. Kiedy to się stało, nie wiem. Przecież dopiero co wychodziłam ze szpitala, zaryczana, zasmarkana, z milionem obaw. Jak to się zająć takim maluszkiem? Jak go trzymać? Jak przewinąć?

Teraz nie zastanawiam się jak prawidłowo go podnieść, a dlaczego on jest taki ciężki.

Nie zastanawiam się ile minut w nocy uda mi się zdrzemnąć, bo przesypiam całe (prawie).

Nie mogę już  z niecierpliwością czekać na wszystko, pierwszy krok, obrót, ząb, uśmiech. Widzę cztery zęby przy codziennym uśmiechu, chwiejne kroki pijanego zająca stają się coraz pewniejsze, a i kołowrot z niego niezły. Zostało jeszcze pierwsze słowo. Ale czy "mamamamama" to już właściwie nie ta "mama", na którą tak czekam?

Cieszę się, że mi się udało. Ale jednocześnie jest mi przykro. Bo czas ucieka przez palce, wszystko się dzieje za szybko. Mimo strachu, zmęczenia, płaczu - to był najpiękniejszy rok w moim życiu.

Najpiękniejsze jest jednak to, że udaje mi się pogodzić bycie mamą na pełen etat z moimi pasjami. Właściwie to poświęcam im o wiele więcej czasu niż przedtem. Od kiedy urodził się Piotrek przebiegłam już prawie 1000 kilometrów. Zaliczyłam pierwszy rok studiów, rozpoczynając przy okazji naukę nowego języka. Nawet udało mi się przeczytać kilka książek. Wystartować w kilku biegach masowych. Podjęłam też decyzję o starcie w maratonie. Dziecko nie jest ograniczeniem dla moich marzeń, jest raczej motorem napędowym do działania.

Piotrek też już jest zapisany na swój pierwszy start w zawodach :) Zadebiutuje 14 sierpnia w I Zaniemyskich Biegach Dziecięcych. Kiedy wysyłałam zgłoszenie, nie potrafił jeszcze stawiać samodzielnych kroków (za to za rękę cisnął jak dzika kuna :D). Okazało się jednak, że jego pierwszy krok może i nie był taki trudny (za to długo wyczekiwany), roczku nie przechodził, za to podczas imprezy urodzinowej uraczył wszystkich gości wyborowym sprintem. Po prostu potrzebował widowni na swoją wielką chwilę.